စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ကေလးၿမိဳ႕၊ ထိုမာစံျပေက်းရြာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မူးယစ္ေဆးျဖတ္ခန္းတြင္ ေဆးျဖတ္ခဲ့သူ ကိုေရႊလံုးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းျခင္း (အပိုင္း - ၁)
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နာမည္ႀကီးၿမိဳ႕ေတြထဲမွာဆုိရင္ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ကေလးၿမိဳ႕လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ပါ။ သံုးစြဲမႈ မဟုတ္။ ဖမ္းဆီးမႈတြင္မွာပဲ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္က ၁၆၅ မႈ၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္က ၁၂၂၄ မႈ၊ ၂၀၁၅ မွာ ၁၀၃ မႈနဲ႔ ၂၀၁၆ ႏွစ္စကေန ၾသဂုတ္လအထိ ၁၃၆ မႈ ထိရွိတယ္ လို႔ ကေလးခ႐ိုင္ ရဲစခန္းရဲ႕ ကိန္းဂဏန္းမွတ္တမ္းေတြအရ သိရပါတယ္။
တစ္ဖက္မွာ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၱရာယ္ ရွိေနေပမယ့္၊ မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္အျဖစ္ က်ခံေနရေပမယ့္ လြတ္ေျမာက္လိုသူေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီသူေတြကေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕၊ ထိုမာ စက္မႈလယ္ယာစံျပေက်းရြာမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထဖြင့္ခဲ့တဲ့ မူးယစ္ေဆးျဖတ္စခန္းက ကိုေရႊလံုး အပါအ၀င္ ရြာသား ခုနစ္ေယာက္ပါ။
အဲဒီသူေတြထဲမွာ ကိုေရႊလံုးဟာ (၁၁) ႀကိမ္ေျမာက္ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲမႈကို ႀကိဳးစားျဖတ္ခဲ့သူပါ။ အရင္ (၁၀) ႀကိမ္ေျမာက္အထိ မိမိဘာသာ ႀကိတ္မွိိတ္ျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ လြယ္လင့္ တကူ ရေနတာေတြ၊ စိတ္မႏုိင္တာေတြေၾကာင့္ ေဆးမျပတ္ဘဲ ဆက္သံုးေနခဲ့မိတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း (၁၁) ႀကိမ္ေျမာက္္ျဖစ္တဲ့ အခုအခါမွာေတာ့ ေဆးျပတ္ၿပီလို႔ ကိုေရႊလံုးက ဆုိလိုက္ပါတယ္။
ထိုမာေက်းရြာက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေဆးျဖတ္စခန္းကို သက္ဆုိင္ရာအာဏာပိုင္ေတြက ေဆးျဖတ္ စခန္းဖြင့္ဖို႔သာ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးထားၿပီး ေဆးျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါးေတြ၊ အကူအညီေတြကိုေတာ့ ေက်းရြာက မူးယစ္ဆန္႔က်င့္ေရးအဖြဲ႕ MANA နဲ႔ ေဒသခံေတြက ကိုယ္ထူကုိယ္ထ စရိတ္က်ခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဆးျဖတ္စခန္းမွာ ႀကံဳေတြ႕ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ေဆးသံုးစဥ္ကာလ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပံုေတြ၊ ေဆးျဖတ္ဖို႔ ဘယ္လိုသံဓိ႒ာန္ခ်ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထိုမာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မူးယစ္ေဆးျဖတ္ စခန္းကတစ္ဆင့္ မူးယစ္သားေကာင္အျဖစ္ လြတ္ေျမာက္လာသူ ကိုေရႊလံုးနဲ႔ ေအာက္ခ်င္းသစၥာ သတင္းေအဂ်င္စီတို႔ စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္က ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့မႈမ်ားကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ေမး - အကို႔ နာမည္ေလးနဲ႔ ဘယ္မွာ ေနတယ္၊ ဘာလုပ္သလဲဆုိတာ ေျပာေပးပါဦး။
ေျဖ - နာမည္ကေတာ့ ေရႊလံုးပါ။ အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္မွာ ေနပါတယ္။ (စစ္ကိုင္းတုိင္း၊ ကေလးခ႐ိုင္၊ ကေလးၿမိဳ႕နယ္၊ ထိုမာ စက္မႈလယ္ယာစံျပေက်းရြာ)။ အလုပ္ကေတာ့ ေတာင္သူေပါ့ဗ်ာ။ ေတာင္သူ၊ မိ႐ိုးဖလား လုပ္ငန္းေပါ့။
ေမး - အကိုက အခု ကိုယ္ထူကုိယ္ထေဆးေပးခန္းမွာေပါ့ေနာ္။ ေဆးျဖတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ တယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ေဆးျဖတ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုခံယူခ်က္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာလဲ။
ေျဖ - ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးျဖတ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေဆးစြဲလုိ႔၊ ပိုက္ဆံလည္း ေျပာင္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ ရဲ ေၾကာက္ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ေခတ္ကလည္း နည္းနည္း ေကာင္းလာၿပီဆိုေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အဲဒီေဆးကို မွီခိုအားထားေနရတာခ်ည္းကို လံုုး၀ မႀကိဳက္တာ…အမွန္တကယ္က။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေတာင္သူဆုိေတာ့ ေစာေစာ စီးစီး၊ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း အလုပ္ဆင္းရတယ္ဗ်ာ။ ဒီေဆးစြဲတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔႔က အလုပ္ မဆင္းခင္ကိုက ဒီေဆးကို လုပ္ၿပီးေတာ့မွ အလုပ္လုပ္ႏုိင္တာ။ အဲဒါႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မေက်နပ္တာ။ သူ႔ (ေဆး) ကို မွီခိုအားထားေနရတာခ်ည္းကို အဓိက မေက်နပ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က။ အဲဒါေၾကာင့္ ျဖတ္ပစ္တာ၊ အဓိက ကေတာ့။
ေမး - အကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာေကာ ဘယ္ႏွေခါက္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ။
ေျဖ - ကၽြန္ေတာ္ အခုက (၁၁) ႀကိမ္ရွိၿပီ။ (၁၁) ႀကိမ္ေျမာက္ေပါ့ေနာ္။ ကိုသန္႔ဇင္တို႔ ျဖတ္ေပးတာေကာဆို (၁၁) ႀကိမ္ေျမာက္ ရွိၿပီ။ (အနားရွိ ေက်းရြာ MANA အတြင္းေရးမွဴး ကိုသန္႔ဇင္အား လက္ညွိဳးထိုးျပလ်က္)။ က်န္တဲ့ (၁၀) ႀကိမ္ေျမာက္တုန္းကေတာ့ ဘာေဆး၀ါး အကူအညီ မပါခဲ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး လွိမ့္ခံၿပီးေတာ့ ျဖတ္ခဲ့တာေပါ့။ ျဖတ္လို႔ ျပတ္ပါနီးေလာက္ ရွိသြားၿပီဆုိရင္ ျပန္ျပန္လုပ္မိတာပဲ သူက။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ေဆး၀ါးအကူအညီ မပါလို႔ေလ။ အခု ေဆး၀ါးအကူအညီနဲ႔ ျဖတ္ထားတာေတာင္မွ အခုထိ ၁၈၊ ၁၉ ရက္အထိေနာ္။ ဒါေတာင္မွ အရိပ္အေငြ႕ နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္။ ေညာင္းတာကိုက္တာတို႔၊ အခု မိုးေအးရင္ ပိုဆုိးတာေပါ့ (အျပင္တြင္ မိုးရြာေနသည္ကို ေငးလ်က္)။ အဲဒီလို ျဖစ္တာေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လွိမ့္ခံေတာ့ ပထမ (၁၀) ႀကိမ္ ျဖတ္ခဲ့တာေတာင္ အဲဒီေလာက္ဆိုရင္ တစ္ခါတည္း ျပန္လုပ္မိေတာ့တာပဲ။ ေဆးေပါတာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ မပါဘူးဆုိရင္လည္း၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ မရွိဘူးဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပတ္ခ်င္ ျပတ္သြားမွာေလ။ ေဆးျဖတ္လို႔ေတာ့ ေသတာေတာ့ မေသပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခံရတာကေတာ့ မေခ်ာင္ဘူးဗ်။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ပဲ သိတာ၊ အဲဒီလို ျဖစ္တယ္။
ေမး - အကိုေျပာတဲ့ထဲမွာ ေဆးကလည္း ေပါတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ေပါတာကို ျမင္ေနရသလဲ။
ေျဖ - အခုေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်ိန္က ေပါတာကေတာ့ အိမ္ကေနကို ေဘးကို မသြားရဲဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔က။ သြားလိုက္ရင္ကို ဒါက ေတြ႕သေလာက္ပဲ ေနေတာ့တာ သူက။ ပိုက္ဆံေလး ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ဆုိရင္ ေတြ႕ျပန္ေတာ့တာ။ အစဆုိေတာ့ ဒါက ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ကေန စလုပ္လိုက္ရင္ မ်ားသြားတာပဲေလ အရင္းက။ နဂိုအရင္း ျပန္ေရာက္သြားတာပဲ။ ေပါတာ ကေတာ့ ရြာျပင္ကို ထြက္လိုက္ရင္ကို သူ႔ဟာသူ ေအာ္တိုမစ္တစ္ ရွိေနေတာ့တယ္ဆုိတဲ့ဟာ ျဖစ္ေနတာ ေဆးက။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုမ်ဳိး ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့။
ပိုက္ဆံေလး ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ဆုိရင္ ေတြ႕ျပန္ေတာ့တာ။ အစဆုိေတာ့ ဒါက ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ကေန စလုပ္လိုက္ရင္ မ်ားသြားတာပဲေလ အရင္းက။ နဂိုအရင္း ျပန္ေရာက္သြားတာပဲ။ ေပါတာ ကေတာ့ ရြာျပင္ကို ထြက္လိုက္ရင္ကို သူ႔ဟာသူ ေအာ္တိုမစ္တစ္ ရွိေနေတာ့တယ္ဆုိတဲ့ဟာ ျဖစ္ေနတာ ေဆးက...ေမး - ေဆးျဖတ္ဖို႔ လုပ္တုန္းက ေဆးမသံုးရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားခဲ့ရသလဲ။
ေျဖ - ခံစားရတာကေတာ့ ေျပာမျဖစ္ဘူးဗ်။ ဒီေကာင္က မသံုးစြဲရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္က လူးလွိမ့္ေနရတာပဲ။ ဒီ အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္တာတို႔၊ ပထမဆံုး မ်က္ရည္ယိုတာတို႔၊ အာသန္းလာ တာတို႔ေလ။ သူက စလာခဲ့ေတာ့တာ။ သူက အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္ခဲလာခဲ့ေတာ့တာ။ တစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲလာၿပီးေတာ့မွ။ ေနာက္ၿပီး ညေနေလာက္ဆိုရင္ ဒါ ၀မ္းက သြားေတာ့တာ။ တဗ်စ္ဗ်စ္ပဲ။ ေညာင္းကိုက္တာကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မတူေတာ့ဘူး။ တျခားအာ႐ံု စိတ္ထဲကို မေရာက္တာ သူက။ ဒီေဆးမွ ဒီေဆးပဲ သူက။ က်န္တဲ့ ဘာအေရးဆိုသမွ်ကို စိတ္ထဲ မရွိေတာ့ဘူး။ မိသားစုအေရးေတြ၊ ဒါၿပီး ေနာက္ဆံုးဗ်ာ…ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ထမင္းေတာင္မွ၊ ေန႔တုိင္းစားေနတဲ့ ထမင္းေတာင္မွ သူက မဆာေတာ့ဘူးေပါ့။ စားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေဆးလုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ဆာလာခဲ့ေတာ့တာ။ အဲဒါမ်ဳိး ျဖစ္တာ။ အဲဒီေလာက္အထိ ျပင္းထန္တယ္။ သူ႔စိတ္ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ၊ က်န္တာ သူက မရွိဘူး။
ေမး - အကို အဲဒီလိုမ်ဳိး ယင္းထေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ငါ မသံုးေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ဘယ္လိုမ်ဳိး စိတ္တင္းခဲ့ရသလဲ။
ေျဖ - အခုက ေဆး၀ါးအကူအညီေလး ပါတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကို၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္တယ္ဆိုတာက စေျပာရမွာ။ အခုက ကိုယ့္အေပၚ အခ်ဳပ္က်သလို လုပ္ၿပီး ျဖတ္တာ ကိုဗ်။ အဓိက ေဆး၀ါး ဆုိေပမယ့္လို႔။ သူတို႔ (ၿမိဳ႕နယ္) က အကူအညီေပးတဲ့ ေဆး၀ါးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေဘးဆရာ၀န္ေတြ ေပးတဲ့ သင့္ေတာ္မယ့္၊ တျခားလူနာေတြကို ေပးတဲ့ ေဆး၀ါးမ်ဳိးေလ။ ဒါမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္က နည္းနည္းခံသာေအာင္ လုပ္တယ္ဆုိေတာ့ (ေဘးမွ ကိုသန္႔ဇင္ေဆြအား လက္ညွိဳး ထိုးျပလ်က္) သူတို႔ကို အားနာတာက၊ သန္႔ဇင္ေဆြတို႔ အဖြဲ႕ကို အားနာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို ထမင္းလာပို႔တဲ့ အိမ္သူေတြေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္အိမ္သူေတြက ကိုယ့္ကို ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ေန႔တစ္ ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္ေပါ့။ ထမင္းေတြ၊ စားစရာေတြ လာပို႔တယ္။ ဒါေတြ အားနာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေတြနဲ႔ ဒါမ်ဳိး သည္းခံရတာေပါ့။ အမွန္က ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီးမွဆို ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေ၀ဒနာကို ဟန္ေဆာင္တာမ်ဳိးလည္း လုပ္လို႔ရတယ္ေလ။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးေတာ့။ အဲဒီလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ မလြယ္ဘူးေလ။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ေတာ့ သြားၿပီပဲ။ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးထည့္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဂစ္တာ တီးတယ္၊ မယ္ဒလင္တီးတယ္၊ စာဖတ္တယ္။ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၿပီးေတာ့မွ စကားေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စစ္တုရင္ ထိုး တယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔ အစားထိုးၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ေတာ့ သြားၿပီ။ ရွာေတာ့တာပဲ ေဆးရွိတဲ့ေနရာကို။
ေမး - ဒီအတုိင္း ျဖတ္ဖို႔ မလြယ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။
ေျဖ - မလြယ္ဘူး။ မလြယ္ဘူး ဒီေကာင္က။
ေမး - အကိုက ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း ေဆးျဖတ္ခဲ့တယ္၊ ဒီမွာက်ေတာ့ ကိုသန္႔ဇင္ေဆြတို႔ လုပ္တဲ့ MANA အဖြဲ႕လုပ္တဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ျဖတ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီႏွစ္ခုက ဘာကြာသလဲ။
ေျဖ - ကြာတယ္ဗ်။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျဖတ္တာက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေလ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ကိုယ့္ေ၀ဒနာ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ႀကိတ္မွိတ္ခံစား၊ အိပ္ၿပီးေတာ့မွ သူက ေနရတာ။ လူးလွိမ့္ခံစားေနရခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ စကားေျပာေဖာ္တုိ႔၊ အားေပးေဖာ္တုိ႔က၊ ကိုယ့္အိမ္ သူဆိုတာကလည္း ေတာလုပ္၊ ေတာင္လုပ္နဲ႔ေလ။ ကိုယ့္ကို အားေပးစကား မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေတာ့ ကိုယ့္ေ၀ဒနာကို သူတို႔လည္း မသိဘူး ေသေသခ်ာခ်ာ။ ကိုသန္႔ဇင္ေဆြတို႔ အဖြဲ႕က်ေတာ့၊ သူတို႔ MANA အဖြဲ႕က်ေတာ့ ေ၀ဒနာေတြကို သူတို႔ကိုယ္တုိင္ မခံစားဘူးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူနာေတြရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ သူတို႔ သိေနတယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား။ ဒီလို ေ၀ဒနာရွိလို႔ရွိရင္ သူတို႔က ေဘးနားကေန လာၿပီးေတာ့မွ အားေပးစကားေျပာတယ္။ အားေပးစကား ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေ၀ဒနာေတြဟာ ေပ်ာက္ သြားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ခဏ ေမ့ေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ။ သူတို႔က “မင္း ဂစ္တာ တီးပစ္လိုက္ ကြာ”၊ “ေဟ့ စစ္တုရင္ ထုိးရေအာင္ေဟ့”၊ ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔ ရယ္စရာေတြ လာေျပာ။ အဲဒါေတြနဲ႔ အစားထိုး ၿပီးေတာ့မွ အဖြဲ႕နဲ႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ အဖြဲ႕နဲ႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ကြာဟမႈ ရွိတယ္။ အဲဒီပံုစံမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္ေပါ့။
ေမး - အကို ေဆးျဖတ္တဲ့ကာလ၊ ၁၅ ရက္တာ ကာလမွာဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္က အကို႔အတြက္ အခက္ခဲဆံုးလဲ။
ေျဖ - ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခက္အခဲဆံုးကေတာ့ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ခံစားရတာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္တဲ့ေန႔လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ - အဲဒီေန႔ကေတာ့ အလူးအလိမ့္ပဲ။ ေနာက္ေန႔က စလို႔ ခံရတာေပါ့ေလ ခံရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခံသြားရတာ။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ့ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ အနာက သက္သာေတာ့ မွာ။ ကိုယ္က သိေတာ့ သိေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ကို ခံရတာ အခက္အခဲဆံုး။ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ႀကိမ္ရွိတဲ့ အခက္အခဲဆံုးကေတာ့ အခုလို ျပတ္သြားၿပီးတဲ့၊ မျပတ္တျပတ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ျပတ္သြားၿပီလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဒါ နည္းနည္းေတာ့ က်န္ေသးတာကိုး။ အခုလို အခ်ိန္လည္း တအား ခက္ခဲတယ္။ ျပတ္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္လည္း။ ေလးရက္ေျမာက္ရယ္၊ အခုလို အခ်ိန္ရယ္ေပါ့။
အေပါက္ေတြ ပိတ္၊ အိမ္သာ သြားတာေတာင္ (ေဘးမွ ကိုသန္႔ဇင္ေဆြအား လက္ညွိဳးထိုးျပလ်က္) သူတုိ႔ ပါမွ သြား။ ေရခ်ဳိးသြားရင္ သူတို႔ပါမွ သြားဆုိေတာ့ ကိုယ္က ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္တာ။ “ဟာ ငါ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ကို အာမခံ ကိုယ္က ေပးထားတယ္” အဲဒါႀကီး ထပ္တလဲလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေတြးေနရတယ္။ ေ၀ဒနာဆို တာေတာ့ ေျပာကို မျပတတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ က်န္တဲ့ ေ၀ဒနာထက္ မကဘူး။ အဲဒီလို ခံစား၊ ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္ေနေတာ့ ေျပးမယ္၊ ေဆးရွိတဲ့ဆီ ေျပးမယ္ေပါ့ေလ...ေမး - ေလးရက္ေျမာက္ေန႔က အကို ခံစားခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာျပပါလား။
ေျဖ - ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္၊ ကိုယ့္အာမခံနဲ႔ ကိုယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ အေပါက္ေတြ ပိတ္၊ အိမ္သာ သြားတာေတာင္ (ေဘးမွ ကိုသန္႔ဇင္ေဆြအား လက္ညွိဳးထိုးျပလ်က္) သူတုိ႔ ပါမွ သြား။ ေရခ်ဳိးသြားရင္ သူတို႔ပါမွ သြားဆုိေတာ့ ကိုယ္က ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္တာ။ “ဟာ ငါ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ကို အာမခံ ကိုယ္က ေပးထားတယ္” အဲဒါႀကီး ထပ္တလဲလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေတြးေနရတယ္။ ေ၀ဒနာဆို တာေတာ့ ေျပာကို မျပတတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ က်န္တဲ့ ေ၀ဒနာထက္ မကဘူး။ အဲဒီလို ခံစား၊ ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္ေနေတာ့ ေျပးမယ္၊ ေဆးရွိတဲ့ဆီ ေျပးမယ္ေပါ့ေလ ကိုယ္ကေနာ္။ အဲဒီလို ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြကို ျမင္ေယာင္လုိက္၊ အိမ္ကဟာေတြ ျမင္ေယာင္လိုက္၊ ေဆးစြဲတဲ့ဒုကၡေတြ ျမင္ေယာင္လိုက္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေ၀ဒနာကို ကိုယ္ျပန္ျမင္ေယာင္လိုက္၊ ေျပးမယ္။ ဟိုဟာေတြ ျမင္ေယာင္လုိက္ ဒီဟာေတြ ျမင္ေယာင္လိုက္ေပါ့ေနာ္ ဒါမ်ဳိးေတြ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ဆြဲေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အဖြဲ႕နဲ႔က်ေတာ့ ဒါကို အႏုိင္ရပါတယ္ ကိုယ္က။ တစ္ေယာက္တည္း ဆို အႏုိင္မရဘူးေလ၊ ပါၿပီ၊ မထိန္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြ။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေသာင္းခြဲဖိုး လုပ္၊ ၀င္ေငြက မရွိဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ကိုယ့္မိန္းမေတြမွာေတာ့ မ၀တ္ရ၊ မစားရပါေလေနာ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဒီတစ္ေသာင္းခြဲႀကီး သုံးလို႔။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ရည္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ေတာင္ က်မိတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ မလြန္ဆန္ႏုိင္ဘူး...ေမး - ေဆးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရတာေတြ ရွိေသးလား။
ေျဖ - ေဆးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မရွိဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးျဖတ္ရတဲ့အေၾကာင္း အရင္းမွာ တစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒါမ်ဳိး စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ခံစားမႈေတြ။ ဘယ္လိုရွိသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိရင္ ယင္း တအားႀကီးတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ တစ္ရက္ကိုမွ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ျဖတ္တုန္းကမွ တစ္လံုးေျပာင္တာေပါ့ေလ။ (တစ္လံုး = ပင္နဆီလင္တစ္လုံး)။ တစ္လံုးကို သံုးေသာင္းရွိတယ္ေလ။ တစ္လံုးကေန အခု ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ တစ္၀က္ေလာက္ ေျပာင္။ တစ္၀က္ဆုိ တစ္ေသာင္းခြဲ။ ဒီ ေငြတစ္ေသာင္းခြဲဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ၀င္ေငြ မရွိဘူး။ ၀င္ေငြမရွိေပမယ့္လို႔ ကိုယ္က မျဖစ္ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ စပါးေပးတာတို႔၊ ပဲေပး ယူတာတို႔ေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေဘးက ယူလုိ႔ ရတယ္ေလ။ ဒါ အိမ္က မိန္းမ မသိဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ ယူၿပီးေတာ့မွ ရွာရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေသာင္းခြဲဖိုး လုပ္၊ ၀င္ေငြက မရွိဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ကိုယ့္မိန္းမေတြမွာေတာ့ မ၀တ္ရ၊ မစားရပါေလေနာ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဒီတစ္ေသာင္းခြဲႀကီး သုံးလို႔။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ရည္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ေတာင္ က်မိတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ မလြန္ဆန္ႏုိင္ဘူး။ ဂြက်တာက။ ဒီေငြကို မိသားစုနဲ႔ သံုးစြဲလိုက္ရင္ ဒီေငြေလးဟာ ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္၊ ေကာင္းေကာင္း ၀တ္ရမယ္ေပါ့ေနာ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ မေတြးမိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးသမား အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က ကိုယ္လုပ္မိေတာ့ စြဲမိေခ်တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မလြန္ဆန္ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္တာ။
ေမး - တျခားေကာ မူးယစ္ေဆးသံုးမိလို႔ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေသးလား။ ဥပမာ ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က ျဖစ္လာတဲ့ ဖိအားေပးေတြေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ အကို ဘယ္လို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တာ ရွိေသးလဲ။
ေျဖ - ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ထဲေတာ့ မေရာက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရွိတာေတာ့ ရွိတယ္။ မိဘက ေျပာတာတုိ႔၊ မိဘဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏခဏ နားရင္း႐ိုက္ခံရ တယ္။ အေဖက ရွိေသးတာကိုး။ ႐ိုက္ခံရရင္လည္း ႐ိုက္ပ။ အကိုဆိုလည္း ဒါ ဦးဇင္း ရွိတယ္။ အကိုဆို လည္း အခုဆို စကားေတာင္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေဆးျပတ္မွ စကားေျပာမယ္လို႔ သူက ေျပာထားတာ။ ဒါလည္း စိတ္မေရာက္ဘူး။ ဘယ္လို မေရာက္ဘူးလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ခ်စ္ေနတာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ဒီေငြကုန္တာေတြ၊ ဥပေဒအရ ဖမ္းမွာ ဆီးမွာေတြ ေဘးက ေျခာက္ေပမယ့္ အဲဒါေတြလည္း စိတ္ထဲ မေရာက္ဘူး။ စိတ္ေရာက္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က၊ ဒီမူး ယစ္ေဆးသမားဆိုတာေတြက အမွန္တကယ္က ရဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ဖမ္းဆီးခံရမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒါကို လံုး၀ မေၾကာက္ဘူး။ ဂြက်တာက။ ဘာလို႔ဆို ေတာ့ ကိုယ့္ေသြးသားကို မလြန္ဆန္ႏုိင္လို႔ေလ။ ေတြ႕ရာေနရာ၊ ရတဲ့ေနရာ ထိုးတဲ့ေကာင္ဆို ေျခေထာက္ထုိးသြားတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ ရွိတယ္။
ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းသူ - ေအာင္ထြန္းလင္း (ေအာက္ခ်င္းသစၥာ သတင္းေအဂ်င္စီ)
(ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းျခင္း ဒုတိယပိုင္းအား ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။)
Post A Comment: