နားမရွင္းေသးဘူး ထင္တယ္။ ကဲ…ထပ္ေျပာျပမယ္။
အခုက ျပည္သူနဲ႔အတူဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေခတ္ေလ။ ဒါေပသိ ႏုိင္ငံပိုင္ အစိုးရသတင္းစာကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ မရေသးဘူးေလ။ ေနျပည္ေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သူေတြ ကိစၥ ေရွ႕တန္းတင္ရ၊ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က ဖိအားေတြကုိ လြန္ဆန္ဖုိ႔ ျမန္မာျပည္ ေနာက္ဖ်ားကိစၥ ဦးစားေပးရနဲ႔ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရ ေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္က သတင္းစာမွာ ေဖ်ာက္ေတာက္ေဖ်ာက္ေတာက္ပဲ ပါတယ္ မဟုတ္ေပလား။ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျငင္းမလား၊ ျငင္းလို႔ ရတယ္ဗ်ာ။ ေနျပည္ေတာ္၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးနဲ႔ ျပန္၀န္ဌာန သတင္းေတြက လြဲလို႔ ဘယ္သတင္းေတြမ်ား တခုတ္တရ ပါဘူးသတုန္းလို႔ ေမးရင္ အေျဖ ခက္ကုန္မွာစိုးလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္သတင္းေလး တစ္မ်က္ႏွာ၊ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္က ျပည္သူေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခရီးသြားၾကတာက ႏွစ္မ်က္ႏွာ၊ မႈခင္းသတင္း တစ္မ်က္ႏွာေက်ာ္နဲ႔ခ်ည္း လည္ပတ္ေနတာ မဟုတ္ေပလား။
ဒါနဲ႔ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္။ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာလို႔ ေခၚမယ့္အစား ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ သတင္းစာလို႔ေတာင္ ေခၚရေတာ့မတတ္ပဲ။ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ လူႀကီးမင္းမ်ား လႈပ္ရွားမႈက ပိုမ်ားေနေတာ့ တျခားတျခားေသာ တုိင္းနဲ႔ ျပည္နယ္အဆင့္ သတင္းဆိုရင္ ျပန္/ဆက္က ပို႔တဲ့ သတင္းေလးေလာက္သာ ပါတာ မဟုတ္ေပလား။
ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံ့ေခါင္ခ်ဳပ္ လုပ္သူေတြက ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ သိဖုိ႔အေရးက တုိင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရ ေတြအတြက္ ေခါင္းခဲစရာ ရွိလာေပၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ သတင္းစာေတြမွာ မေဖာ္ျပတဲ့ မိမိတို႔ လုပ္ရပ္ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔က လမ္းေၾကာင္း ေဖာက္ရၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ျပည္နယ္အဆင့္ သတင္းလႊာဆိုၿပီး တစ္လ တစ္ႀကိမ္ စထုတ္လာၿပီ မဟုတ္ေပလား။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြက ဟိုးဟိုးအရင္ စစ္အစိုးရလက္ထက္က လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ တူကုန္လာၿပီလို႔ဆိုရင္ ေဒါင္းေတြ ၀ိုင္းခႊတ္လို႔ ကိုရင္ေမာင္ေတာ့ အေမႊးကၽြတ္ကိန္း ဆုိက္ေတာ့မယ္။
တစ္ေခတ္တစ္ခါက အစိုးရပိုင္ သတင္းစာေတြကို ထံုးစံအတိုင္း ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးကပဲ ကိုင္တြယ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္ေပလား။ ျပန္၀န္ေဟ့ ဆိုရင္ က်န္တဲ့ အဆင့္တူ ၀န္ႀကီးေတြေတာင္ ေၾကာက္ရ လန္႔ရ ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ လူေကာင္ကသာ ခပ္ေသးေသး၊ ပါ၀ါကေတာ့ မေသးဘူးဆိုတဲ့ ျပန္၀န္။ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ေတြ ဖြဲ႕ႏြဲ႔လို႔ ဟိန္းေဟာက္ခံရ၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ မ်က္ရည္က်ျပလုိ႔ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သူႀကီေလ။ ဒါေပသိ ၀န္ႀကီးဌာန အသီးသီးက ၀န္္ႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္အလုပ္လုပ္ သူ႔လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာေတြမွာ ေဖာ္ျပမွ မင္းတရားႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳတာမို႔ ၀န္ႀကီးခ်င္း တူရင္ေတာင္ လူယံုေတာ္မို႔ တစ္ဆင့္ျမင့္တဲ့ ၀န္ႀကီး။
ဘာေတြဘဲ လုပ္လုပ္ မင္းတရားႀကီး သိဖုိ႔က အေရးႀကီးတဲ့ေခတ္မွာ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး ပါခ်င္လား “လူျပတ္၀န္ႀကီးကို ဖား” ဆိုၿပီးေတာင္ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာခံရ၊ ဆိုခံရ၊ သေရာ္ခံရတယ္ မဟုတ္လား...ကိုယ္က ဘာေတြဘဲ လုပ္လုပ္ မင္းတရားႀကီး သိဖုိ႔က အေရးႀကီးတဲ့ေခတ္မွာ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး ပါခ်င္လား “လူျပတ္၀န္ႀကီးကို ဖား” ဆိုၿပီးေတာင္ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာခံရ၊ ဆိုခံရ၊ သေရာ္ခံရတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတရားႀကီးရဲ႕ လူယံုဆုိေတာ့လည္း သူ ကိုင္ထားတဲ့ သတင္းစာမွာပါ တာကိုသာလွ်င္ မင္းတရားႀကီးကလည္း ယံုတာေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ က်န္သူေတြကလည္း ကိုယ္လုပ္တာေလး မင္း တရားႀကီး သိဖုိ႔အေရး လူျပတ္၀န္ႀကီးကို မခ်ိသြားၿဖဲၿပီး ေပါင္းရ သင္းရေပါ့။
မတူတာ တစ္ခုက အဲဒီအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သူေတြက စစ္တပ္ေလ။ ဟို ဒီမိုတို႔၊ ဒီပါတီတို႔၊ ေတာင္လႊတ္ေတာ္ ေျမာက္လႊတ္ေတာ္တို႔ကလည္း မရွိေသးဆိုေတာ့ လူျပတ္၀န္ႀကီး သတိထားရတာက တစ္ဦးတည္း၊ ရွင္းတယ္။ ဒီေတာ့ သူ ကိုင္တြယ္ရတဲ့ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာမွာလည္း မင္းတရားႀကီး အလိုက်ေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူတို႔ စစ္တပ္အစိုးရ ေကာင္းေၾကာင္း ေလာ္ဘီေတြခ်ည္း ပါတာ မဆန္း လွေပဘူးေပါ့။
ဒါေပသိ ဒီဘက္ေခတ္က်ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ေတြက မ်ားလာေကာ။ အစိုးရတင္ မဟုတ္။ လႊတ္ေတာ္၊ တုိင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရ၊ ဒါတင္လား မဟုတ္။ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ တစ္စခန္း စံေလတဲ့ စစ္တပ္။ ဒီေတာ့ သတင္းစာရဲ႕ ေလးပံု သံုးပံုေလာက္ (တစ္ပံုက ေၾကာ္ျငာေလ) နဲ႔ဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အဂၤါစဥ္က အေရးႀကီးလာ ေကာ မဟုတ္လား။ သမၼတနဲ႔ ဒုသမၼတေတြ၊ အတုိင္ပင္ခံ၊ အတိုင္ပင္ခံက စိတ္၀င္စားတဲ့ ကိစၥ၊ တျခားေသာ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ၀န္ႀကီးေတြ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔တင္ သတင္းစာ ေဖာင္းဖြကုန္ေကာ။ ေၾသာ္…ၿပီးေတာ့ ကိုယ္အ ေၾကာင္းကလည္း ပါရဦးမယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေနရာက မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ႏုိင္ငံအစိုးရပိုင္ သတင္းစာ ႏွစ္ေစာင္ (ျမန္မာလို) ရွိေနတာေတာင္ လြန္လွၿပီလို႔ မီဒီယာသမားေတြက ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ေရးၾက သားၾကခ်ိန္ ျပည္နယ္အဆင့္ အစုိးရက သတင္းလႊာတစ္ေစာင္ကို ျပည္သူ႔ဘက္ဂ်က္ ထုတ္သုံးၿပီး ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနပါတယ္လို႔ လုပ္လာတာဟာ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္သင့္...ဒီေတာ့ ျပည္ေထာင္စုထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္တဲ့ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြက တကယ္ကို ပါတယ္ဆို႐ံု။ ပါတဲ့သတင္း အေတာ္မ်ားမ်ားက ျပန္/ဆက္က ပို႔တဲ့ သတင္း။ ၿပီးေတာ့ ျပည္သူနဲ႔အတူ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မွာ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနေတာ့ ျပည္သူေတြ လႊတ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ သတင္းေတြကလည္း အစုိးရပိုင္ သတင္းစာမွာ တစ္ေနရာ ေပးရေသး။ ဒါတင္လား မဟုတ္။ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ လူထု ကို ၿခိမ္းေျခာက္စာ လိုလို ပညာေပးလိုလိုေတြက တဖံု။ လူထုကို ေဖ်ာ္ေျဖရန္ဆိုၿပီး ထည့္ရတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက မင္းသားမင္းသမီး အတင္းအဖ်င္းနဲ႔ ေဘာခ်စ္သူ ျမန္မာပရိသတ္အတြက္က တစ္မ်က္ႏွာစီ။ အခုေတာ့ ေပၚလစီ နည္းနည္းခ်ိန္းတယ္ ထင္ပါ့။ ျမန္မာေဘာလံုးေလာကသတင္းေလးေတြ ေတြ႕ေနရလို႔။ ဒီေတာ့ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာမွာ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္္ေလး ပါခ်င္တဲ့၊ ပါလိုတဲ့ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရေတြက တစ္စခန္းထၿပီး အခုဆိုရင္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ထုတ္ သတင္းလႊာဆိုၿပီး စလုပ္လာတယ္ မဟုတ္ေပလား။ ဒီသတင္းလႊာကို တျခား ေသာ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရေတြက ဖတ္မိၿပီး ဒင္းတုိ႔ သာသြားေလၿပီလို႔ ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရျဖစ္သူေတြလည္း ရွိပါ့။ ကဲ…ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားလုိ႔။
နဂိုကတည္းကမွ ျပန္၀န္ဌာနဆိုတာ မရွိသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေန၊ ဆိုေန၊ ေရးေနတဲ့ၾကားထဲက ေနာက္ပြားေတြ ေတာင္ ထြက္လာၿပီေလ။ ျပႆနာကို အရင္းစစ္ရင္ေတာ့ ႏုိင္္ငံပိုင္သတင္းစာမွာ ခြဲတမ္းမရျခင္းက အဓိက မဟုတ္ပါလား။ ဒီေနရာမွာ ကိုရင္ေမာင္တို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢလိကသတင္းစာေလး တစ္ေစာင္အေၾကာင္း ၾကားညွပ္ေျပာခ်င္ရဲ႕။ ကိုရင္ေမာင္တို႔ရဲ႕ ဦးေသွ်ာင္ ေပၚလစီေခါင္းေဆာင္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဂ်ာနယ္က ဒီမုိကေရစီ ရတယ္ဗ်တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္မွာ တာ၀န္ရွိသူတုိင္းအတြက္ ေနရာေပးထားတာကိုး။
အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္က ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ တာ၀န္ယူ၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ ဒုခ်ဳပ္က ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ ျပင္ပေဆာင္းပါးရွင္ေတြအတြက္က ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ သတင္းခန္းအတြက္ ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ ေၾကာ္ျငာအတြက္ ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာဆိုၿပီး ေနရာခ်ထားေပးလိုက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေနရာက်လိုက္သလဲ။ အားလံုး ဒီမိုကေရစီက်က် စာမ်က္ႏွာခြဲေ၀ေပးထားသလို ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူၾကဆိုတဲ့ တာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္ခံမႈကလည္း ေနာက္က ပါလာၿပီးသား။ သူ ေရးကြက္မရလို႔၊ သူအတြက္ စာမ်က္ႏွာ မရွိလုိ႔ဆိုတဲ့ ျပႆနာေတြက ေ၀လာေ၀း။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အခုခ်ိန္ထိ ဂုဏ္ယူမိတာ ဒါပဲ။ ထားေတာ့ ေၾကာ္ျငာ ၀င္တယ္ ထင္ေနဦးမယ္။
ကဲ...ေျပာတာေတြလည္း မ်ားေတာ့ ဒီေနရာမွာ နိဂံုးခ်ဳပ္ရေအာင္ဗ်ာ။
ႏုိင္ငံအစိုးရပိုင္ သတင္းစာ ႏွစ္ေစာင္ (ျမန္မာလို) ရွိေနတာေတာင္ လြန္လွၿပီလို႔ မီဒီယာသမားေတြက ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ေရးၾက သားၾကခ်ိန္ ျပည္နယ္အဆင့္ အစုိးရက သတင္းလႊာတစ္ေစာင္ကို ျပည္သူ႔ဘက္ဂ်က္ ထုတ္သုံးၿပီး ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနပါတယ္လို႔ လုပ္လာတာဟာ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥပါ။ လူထုကို အစိုးရက ဘာလုပ္ ေနပါတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္႐ံုသပ္သပ္နဲ႔ ငါ့ေလွ ငါထုိး ဒိုးခ်င္ရာ ဒိုး လုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။
တကယ္လို႔မ်ား ႏွစ္ေစာင္ေသာ သတင္းစာမွာ ဘယ္၀န္ႀကီးဌာနက ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ ဘယ္တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရအတြက္ေတာ့ ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ ေၾကာ္ျငာအတြက္ ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာ၊ မေကာင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြ အတြက္ ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာဆိုၿပီး ဖက္ဒရယ္စနစ္ပံုစံနဲ႔ လုပ္လိုက္ရင္ ဒီျပႆနာက ရွင္းသြားမွာပါ။ ျပည္ေထာင္စုမွ မဟုတ္၊ ဘယ္တုိင္း ျပည္နယ္အစိုးရျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လူထုကို သိေစခ်င္တာ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာ ပါပဲ။ အေထြအထူးနဲ႔ နဖူးမွာ ဂ်ဳိေပါက္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို မသံုးခဲ့တာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေငြက ကုန္ၿပီးရင္း ကုန္ရျပန္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေၾကာင့္ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာေတြမွာ ဖက္ဒရယ္စနစ္ က်င့္သံုးရင္း ျပည္သူ႔ဘ႑ာ ေခၽြတာၾကပါလို႔ ကိုရင္ေမာင္က တိုက္တြန္းလိုက္ပါေၾကာင္း။
ေအာင္ထြန္းလင္း
(ယခု ေဆာင္းပါးအား ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၇ ထုတ္ ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္ ေန႔စဥ္သတင္းစာ၌ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။)
Post A Comment: